Kocalmaya alışıyorum
dünyanın en zor zanaatına,
kapıları çalmaya son kere,
durup durmadan ayrılığa.
Saatler,
akarsınız, akarsınız, akarsınız...
Anlamaya çalışıyorum,
inanmayı yitirmenin pahasına.
Bir söz söyleyecektim sana
söyleyemedim.
Dünyamda sabahleyin aç karına
içilen cıgaramın tadı.
Ölüm kendinden önce bana
yalnızlığını yolladı.
Kıskanıyorum öylelerini
kocaldıklarının farkında bile değiller,
öylesine başlarından aşkın işleri...
Nazım Hikmet.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder