ey terk ettiğim şehrin güneşi
yeter artık üşütme içimi
ey kimsesiz pencerelerin solgun hikayeleri
ey sisli sokakların yitik kaldırım taşları
tükeniyorum
unutmayın beni...
bırakıp gittiğim ağaçların haberi var mı?
yeşil terk etti beni o günden beri
bütün mâviler ödünç
rüzgârı bile dilsiz bu diyârın
o yüzden susmak bilmiyor içimin sesi
içimde iki yaşlı çocuk uslanıyor
biri şair biri serseri...
Tünay Yılmaz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder