Nefesinden Öptüğüm Kadın
Ölü bir balığın küflü soluğundan tuttum
Kıyılarına hasret düğümlediğim denizlerin
Mavisine küs martılarına
Bu defa hüznümü bölüp fırlattım...
Zaman akrebin kuyruğunda zehirken
Fikrime damla damla sabrını damıtırken
Kendime tanıdık bir gölge seçtim
Ağız dolusu küfürler ettim geceye
Hiçbiri söndürmedi dilimin ateşini
Senin ismin kadar...
Sol cebimde yeni çekilmiş Tanrı resimleri
Ve boğazımda düğümlü, söylenmemiş kadın isimleri...
Bir kalın yağmur geceyi tane tane indirir şehre
Hani yağmur yağmaz da
Sanki gökyüzü denizi kırbaçlar...
Birazdan gün doğar bu yetim kente
Ve duvarlarımda çiğnenmiş fakir aydınlıklar...
Örselenmiş dudakların ardına sığınan zikir
Küstah bir duanın avuçlarına tutunan kibir
Hayalin şimdi masum...
Taze mezarına sığmayan bir bebek kadar
Ve sensiz söylenmeyen şarkılar...
/Ah o nefesinden öptüğüm kadın.../
Enes Safa
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder